Nieuws
Nog geen nieuws beschikbaar.
Kevin en Cliquo naar Oost-Europa

Bakbrommer reis door Europa

Dieren (NL) - Praha (CZ) - Zakopane (PL) - Opava (CZ) - Liberec (CZ) - Dresden (D) - Kassel (D) - Het vertrek (NL) - De voorbereiding

Kliko en Kevin  reisden op de bakbrommer door Europa. Ze hielden ons steeds op de hoogte van hun belevenissen op hun reis.

Op www.bakbrommers.nl kon je wekelijks kijken voor het laatste nieuws!

Ben jij ook van plan om een mooie reis te maken op de driewieler? Laat het ons weten! kliko@bakbrommers.nl

 

Dieren (NL) week 5 Terug naar boven

Dieren 8 september 2005

We hebben het dus gehaald, gisterenavond zijn we weer thuis gekomen. Vijf weken zijn we weg geweest. Vijf weken lijken maanden en eigenlijk heb je onderweg helemaal geen idee van tijd, soms kon ik er niet achter komen welke dag het nu weer was. Dan kom je terug en er is eigenlijk niets veranderd, dat voelt iedere keer weer raar.

Het was echt een mooie reis, ik heb ervan genoten en zal zeker nog een reis gaan maken, misschien volgend jaar misschien het jaar erop, waarheen?

Op de bakbrommer heb ik wel meer reizen gemaakt maar dit was wel de meest verre van allen en meest indrukwekkende. Geweldig om zo ver te rijden op je bak, ik rijd nu al zes jaar op deze en ben nog iedere dag blij dat ik erop kan zitten, we hebben al zoveel meegemaakt en hij heeft me zo weinig in de steek gelaten, daar wil ik hem wel even voor bedanken!
 

De laatste week ging snel, we hebben veel gereden, zo’n 200 kilometer per dag. Dan ben je aan de terugreis bezig, dat is iets onwerkelijks, je doel is nu naar huis gaan, daar ben je dan mee bezig.

Aan de ene kant wil je dat aan dit sprookje van gastvrijheid, mensen ontmoeten en dingen zien, geen einde komt en aan de andere kant krijg je zin om thuis te zijn, iedereen weer te zien en in je lekkere bed te slapen.
 

Maar je weet ook dat je dan de draad weer op moet pakken, je moet weer aan het werk en je moet weer in dat dagelijkse ritme leven, net nu je aan een ander ritme gewend bent geraakt. Al die tegenstrijdigheden maar je weet, er komt een eind aan, vakantie duurt niet eeuwig en anders zou dat ook weer een sleur worden.

Sommige dagen dat we door Duitsland reden was echt een zit, gewoon doorrijden tot de avond, dan had je er weer een dag opzitten en was je weer dichter bij je doel. Je bent op een gegeven moment zoveel natuurschoon gewend en zoveel andere mooie dingen die je op je weg tegenkomt dat zelfs door een mooi landschap rijden vervelend kan worden.

Het was dus ook niet meer elke dag genieten van het rijden en ik kreeg een houten reet.

De laatste twee dagen heb ik wel weer erg genoten, we reden weer door Sauerland en het was erg mooi maar na Keulen werd het vlak en saai.

Bij Roermond zijn we Nederland binnen gereden en dat was toch wel weer genieten, ons land is ook erg mooi, totaal anders dan de landen waar we doorheen gereden zijn maar zeker ook erg mooi.
 

Als ik de balans opmaak, we hebben 4156 kilometer afgelegd, wat zijn er voor problemen voorgevallen, welke pech hebben we gehad met de bakbrommers? Ik vind het meevallen, natuurlijk de grootste pech was dat met de koppelingsplaten.

Verder, koppelingskabel gebroken, een boutje en moertje verloren, Kevins uitlaat die er steeds afviel maar dat hebben we ook weer provisorisch vast kunnen zetten en sindsdien bleef die vast en het af en toe stellen van de remmen, ik geloof dat dat alles is.


Met drie nieuwe setjes koppelingsplaten, in de onderdelen bak, zijn we naar huis gegaan.

Wat moet je nog meer zeggen, het was zeker een geslaagde reis en ik vond het leuk om iedereen mee te kunnen laten genieten door het reisverslag te lezen.

Ik wil mijn broer Daan bedanken voor de verzorging van het reisverslag op de site, iedere keer weer de tekst erop zetten en de taalvauten eruit halen, mooie plaatjes erbij zoeken, echt heel goed gedaan, bedankt Daan!

Ik hoop dat iedereen ervan heeft genoten om het te lezen, ik merkte bij mezelf dat de ene keer het verhaal uit m’n handen vloeide en dat het de andere keer veel meer moeite koste, het is leuk om anderen mee te laten genieten.


Bedankt voor het lezen!

De groeten van Kliko

 
Praha (CZ) week 5 Terug naar boven

Praha, 1 september 2005

Het Tatra gebergte ligt op de grens van Polen en Slowakije, het ligt nu alweer ver achter ons, ik heb geen idee wanneer we daar waren, tijd is iets heel anders als je zo weg bent, ik heb het gevoel dat we maanden weg zijn en af en toe heb ik geen idee meer welke dag het is.

We zijn om de hoge Tatra's heengereden, helaas is er geen weg doorheen. Het is helemaal vlak om het hoge Tatra gebergte, aan de zuidkant, en daarna begint het lage Tatra gebergte.

De weg erheen was heel erg mooi, wat heb ik genoten, steeds maar weer omhoog rijden, schakelend tussen de eerste en tweede versnelling en dan weer een stukje naar beneden. En dan is er de Slowaakse grens, een heel klein postje en een rij ervoor, wij afstappen en naar het kantoor en weer duurde het lang voordat we door mochten rijden.

Vanaf Zakopane rijd je eigenlijk om het gebergte heen maar in het Slowaakse deel, in Tatranski Lomnica, zouden we met een kabelbaan naar het hoogste punt gaan, dus daar was ons doel.
 

In het Slowaakse deel was aan de voet van de bergen bijna geen boom meer, eerst dachten we dat het allemaal gekapt werd maar later zagen we dat ze allemaal omgevallen waren, het waren er geen honderd of duizend maar zeker honderdduizend(en).

Het was echt ongelofelijk om te zien. In Tatranski Lomnica aangekomen zijn we met een skilift omhoog gegaan, niet helemaal tot de Terug naar boven, die zat toch in de wolken maar tot op 1735 meter.


Vanuit die skilift zagen we dus dat al die bomen omgevallen waren, als lucifer houtjes geknakt.

Van Tatranski Lomnica zijn we richting het westen gereden en ik denk dat we zo'n kilometer of twintig, dertig hebben gereden waar zowat al de bomen om lagen. Ik vraag me af hoe dat gekomen is, ja ze hebben natuurlijk niet veel aarde om te wortelen maar hoe kwam dat? Zouden ze bovenaan een boom omgeduwd hebben en dat zo alles omviel, lekker snel kappen?

En dan zitten we alweer in Praag, we hebben de afgelopen dagen veel gereden en een beetje doorgaande wegen genomen, gelukkig ook wat betere wegen want ik ben het wel een beetje zat om door elkaar geschud te worden. Ja, behalve een weggetje dan, even een korte doorsteek naar een ander weggetje, deze zat zo vol met gaten dat je heel wat stuurmanskunst nodig had om ze te kunnen ontwijken. Het ging ook nog eens stijl naar beneden en ik had het "geluk" dat m'n linker rem bijna niet meer werkte, dus iedere keer dat je remde reed je richting berm, ja dat was erg leuk. Later maar even aan de remmen gesleuteld, ik vind ze best belangrijk in de bergen!

Natuurlijk is er weinig verschil tussen Tsjechië en Slowakije, de taal is wel net iets anders maar alle woorden die ik in het Tsjechië ken zeg ik in Slowakije ook en iedereen begrijpt wat ik bedoel. Ja, het Pools is ook wel een beetje hetzelfde. Ik ken natuurlijk niet veel woorden maar de woorden goed en bedankt en goedendag zijn bijna hetzelfde in deze drie talen.

Wat ons opvalt, is dat de groenten veel meer smaak hebben, een tomaat smaakt echt naar tomaat en komkommer hetzelfde. Als je maar groente koopt uit het land zelf. In Polen moest ik wel lachen, een paprika uit Polen was drie keer goedkoper dan uit Nederland maar ik heb tien keer liever een Poolse.

Over het rijgedrag moet ik ook nog wat kwijt, je wordt hier ingehaald als ik denk, dat kan niet, er komt een tegenligger of het is vlak voor een bocht maar dat is blijkbaar normaal, het gebeurd alleen niet uit gehaastheid, maar uit gewoonte.

En als het dan niet gaat, dan gaat een van beide aan de kant, zo werd Kevin een keer door een vrachtauto de vangrail ingeduwd en een andere keer moest een tegenligger sTerug naar bovenpen om de vrachtauto, die mij inhaalde, voorbij te laten gaan. Maar geen gevloek of gescheld hoor.


Maandag zijn we de grens met Tsjechië weer over gegaan en hebben een mooie rit gehad, het begon dan eindelijk mooi weer te worden en dat is het nog steeds.

Aan het eind van de dag vonden we een mooi plekje aan een meertje maar daarvoor moesten we wel een stukje naar beneden waarvan Kevin zei: daar kom ik nooit meer op. Voor mij was het de moeite waard om de volgende dag wat te duwen en dan hier te kunnen slapen, erg mooi was het en ik houd ervan bij watertjes slapen.

De volgende dag begonnen we dus met ochtend gymnastiek en moeten we eerst 10 minuten uithijgen voordat we verder konden.

En dan, aan het eind van de dag, moet je weer iets vinden om te gaan slapen, dat valt niet altijd mee, we beginnen met zoeken om 6 uur en hopen dan voor 7 uur iets gevonden te hebben want om een uur of 8 begint het toch al aardig donker te worden.
 

Een mooi plekje vonden we waar een paar oude motoren stonden geparkeerd, aan de rand van een bos, een CZ en twee Jawa's. We zetten er onze tenten op en de jongens,van de motoren, kwamen en reden weg.

Nog geen half uur later kwamen ze terug met iemand op een vierde motor, een MZ, en deze jongen kon een beetje engels praten. Al gauw ging er iemand weg om een paar biertjes te halen en toen begon het feest. De engels sprekende jongen sprak engels met het woordenboek in z'n telefoon.


Na het bier vroeg hij of we zin hadden om mee te gaan naar de kroeg in het dorp, wij mee achterop de motoren, ik had geluk, ik mocht mee op de mooiste van allen, een Jawa, naar de kroeg. Ik weet niet wat er aan de hand was maar na een biertje ging de kroeg al dicht maar niet getreurd, we werden uitgenodigd bij iemand thuis, iemand die in de kroeg zat.

Wat we daar zagen is echt ongelofelijk, ik stond echt met m'n mond open te kijken. Deze man had een oude boerderij(tje) met een binnenplaats maar alles was nog zo ouderwets, hij vertelde dat er nog nooit iets aan gedaan was, dat het al een paar honderd jaar hetzelfde was gebleven, daarom had hij het gekocht, schitterend houtwerk, ach onbeschrijfelijk. De man was het weekend ervoor getrouwd en er was nog wat te drinken over, elke avond kwamen vrienden en kennissen langs om te helpen de voorraad op te drinken, het werd dus ook steeds drukker daar. Hij was een freak, eentje waar ik wel van houd, hij verzamelde allerlei kostuums, kleding, zwaarden, pistolen, bijlen en hij had een heus kanon op de binnenplaats.

Ze waren ook getrouwd in hele mooie kleding, we hebben de foto’s van de trouwerij moeten bekijken. Hartstikke leuke avond gehad en daarna moesten we terug lopen naar de tent, de jongens die ons gebracht hadden reden niet meer maar waren wel gebleven en wilden helemaal met ons meelopen naar de tent, om te zorgen dat we het zouden vinden. Halverwege hebben we ze duidelijk gemaakt dat we het wel zouden vinden en gingen ze terug, naar huis, slapen.

Heerlijk om op de bakbrommer te rijden, hij doet het echt heel goed, niks mis mee, alleen een beetje voorzichtiger doen met de koppeling, niet echt hoor, ik heb nu drie nieuwe setjes, mij kan niks gebeuren, het houdt alleen een beetje op en je krijgt er vieze handen van.

Nee, ik ben erg tevreden over m'n bak en ik geniet er van.
Het is wel fijn dat het mooi weer geworden is, gewoon lekker in je T-shirt rijden. We hebben de helm maar weer afgedaan, je komt toch nauwelijks politie tegen en het is veel te mooi weer voor een helm, het is de laatste dagen 30 graden.

Vandaag dus Praag, wat een grote stad, het was moeilijk om het centrum te vinden want er gaan allen snelwegen heen, uiteindelijk zijn we maar op zo'n weg gaan rijden, ik wist niet hoe je er anders zou moeten komen.

Goed morgen weer verder.

Tot een volgende keek, Kliko

 
Zakopane (PL) week 4 Terug naar boven

Donderdag 26 augustus

Zakopane, we hebben het gehaald, aan de voet van de Tatra's zijn we dan eindelijk aangekomen. Na dik 2100 kilometer rijden ligt het Tatra gebergte voor ons, straks rijden we maar zo'n beetje om het gebergte hee. Er zijn geen wegen doorheen, en passeren onderweg de Slowaakse grens. Op dat moment begint eigenlijk de terugtocht.

In Tatranska Lomnica willen we dan wel even naar het hoogste punt, 2633 meter, helaas kan de bakbrommer niet mee. Het was geweldig om vanochtend wakker te worden en de zon scheen volop, om een uur of twaalf zijn we weggegaan en we zagen het gebergte steeds dichterbij komen, een droom gaat in vervulling, met de bakbrommer echt de bergen in, en wat voor bergen! Op onze weg zijn we al over heel wat bergen heen gegaan maar zoals de Tatra's, dat noem ik pas echt bergen.
 

Dinsdag middag zijn we vertrokken uit Opava, naar Polen, dan heb je het gastvrije Tsjechië gehad en dan Polen, wat gaat het brengen, ik moet zeggen ik had er niet zo' n goede voorstelling van want je hoort over Polen niet de beste dingen. In Duitsland werd gezegd: Die Polen, die klauwen alles. Wat wij hebben meegemaakt is echt totaal het tegenovergestelde, nog enthousiaster dan de Tsjechen, dat werd de eerste 25 kilometer al duidelijk.

Het eerste plaatsje dat we aandeden, voor een bak koffie, je zet je bak neer op de parkeerplaats en gaat op een terras zitten ertegenover. Zo goed als alle auto's die langskomen gaan even langzaam rijden. De smeris sTerug naar bovent tussen onze bakken in  en zit rustig te kijken.


Op het terras krijgen wij ondertussen een biertje aangeboden van de twee mannen achter ons, ook al schud je van nee en maak je een gebaar van ik moet nog rijden, toch krijg je een biertje voor je neus.

Tsjechië, Polen en straks Slowakije, je rijdt het ene land in en voor je goed en wel een paar woorden spreekt, rijdt je het andere al weer in. De talen zijn erg moeilijk en lijken ook nog eens op elkaar, in Polen hebben we eigenlijk niet eens meer de moeite genomen om wat woorden te leren en het boekje van Wat en Hoe in het Pools heb ik nog niet eenmaal ingekeken, terwijl in Tsjechië het boekje steeds in m'n zak zat.

Het woord bedankt is wel een leuke om te weten, mensen vinden het toch heel leuk als je in hun taal bedankt zegt. Met handen en voeten proberen we te communiceren en ik moet zeggen dat gaat aardig, vooral Kevin is erg goed in het praten op deze manier. Hier in Polen spreken hooguit de jongeren wat engels maar dat doen er niet veel en degene die het wel kunnen spreken het slecht. Er zijn maar weinig mensen die Duits spreken maar ze zijn er wel.

De eerste avond in Polen was het al donker aan het worden zonder dat we een slaapplaats gevonden hadden. Ik wil altijd een plekje vinden dat wat afgelegen ligt van de bewoonde wereld, zodat je geen gezeik krijgt van mensen die je zien. Zo'n plek was niet te vinden.
 

We reden over een klein boeren weggetje en sTerug naar boventen aan het eind om te overleggen wat te doen, allebei hadden we een plekje gezien dat ons wel beviel maar duidelijk zichtbaar was van de weg.

We besloten om  terug te gaan en de overburen te vragen of we daar onze tent op konden zetten.
 

Kevin is naar het huis gegaan maar niemand sprak er een woord over de grens en hij kon hun niet duidelijk maken wat we wilden, ja wat doe je dan? Gewoon maar de tent opzetten en we zien wel. Dat gebeurde ook, er kwam een man aan en die sprak heel goed Duits, hij vond het best dat we daar gingen staan maar het was niet zijn land. Zonder gedonder hebben we daar de nacht doorgebracht.

Goed, geen gedonder maar wel een hoop water op ons dak gehad, ja, we hebben de beelden gezien op tv van die overstromingen en het is de hele tijd ook best bij ons in de buurt geweest maar we hebben gewoon geluk.

Ik was blij dat ik een nieuwe tent had gekocht, van de oude was het grondzeil niet meer waterdicht en daar kreeg ik steeds meer problemen mee. Met dit soort noodweer was het erg prettig om droog te blijven, Kevin had wat minder geluk, hij kon zowat zwemmen in z'n tent.

Gisteren zijn we nog wat rivieren gepasseerd waar je duidelijk aan kon zien dat er heel wat water doorheen moest, kolkende rivieren, bruin van de aarde en andere rotzooi. Met al die regen op je tent was het niet aantrekkelijk om wakker te worden maar om een uur of half tien werd het minder en durfden ik de ogen open te doen en te denken aan een nieuwe dag op de bakbrommer.

Al zoekend naar de ingrediënten voor de dagelijkse ochtend koffie hoorde ik twee stemmen achter me, ik keek om en zag twee meisjes, de oudste vroeg in het engels of we wilden meekomen voor het ontbijt. Ja, dan moet ik eerst Kevin wakker maken, die moet dan ook mee.

Met z'n vieren gingen we naar de boerderij van de overburen, in de keuken stond een grote schaal met belegde boterhammen voor ons klaar en er werd heerlijke koffie geschonken. Een bak koffie kregen we en daarna lauwe thee met suiker.

Alleen het ene meisje sprak engels en niet erg goed, het was moeilijk om een gesprek te voeren maar het was zo leuk om daar bij die mensen thuis te worden uitgenodigd en dan de anderen die eromheen zitten, ze verstaan er geen bal van maar staan wel te glunderen.

Na het ontbijt vroegen we of we een rondleiding konden krijgen over de boerderij. De varkens hadden net een paar dagen geleden gejongd dus er waren hele kleine biggetjes, verder waren er boven een paar honderd kippen en kuikens. In een zevental vijvers achter de boerderij hadden ze karpers. Wat een weelde, zo'n groot stuk land en een lekkere hoop zooi erop.
Dat is toch geweldig, dat je zoiets mag meemaken!

O ja, nog wat, de eerste dag in Polen werden we aangehouden door de politie, alleen geïnteresseerd in onze bakbrommers en niet in papieren. De een vroeg waar we vandaan kwamen, Nederland, o, mijn broer werkt daar. Dobri, goed.
Daarna mochten we weer verder rijden.

Woensdag was het de dag van Kevin, hij wilde graag naar Auswitsch , zijn doel voor deze vakantie. Ja wat moet je daar over zeggen, ik vond het heel indrukwekkend, je werd er soms stil van. Wat me vooral interesseerde was de geschiedenis van de Polen tijdens de oorlog, ze zijn het enige land dat zich nooit hebben overgegeven en hebben overal weer legers gevormd en geholpen met de bevrijding van heel Europa, overal, in elk land hebben ze gevochten.

Ook aan het eind van deze dag moesten we weer ergens slapen en weer ging Kevin het vragen, na een half uur was het de mensen duidelijk wat we wilden en ze gebaarden ons om achter hun aan te rijden. De hele familie ging in de auto en midden in het dorp sTerug naar boventen ze. Ik dacht, die begrijpen totaal niet wat we willen, zou het iets van een hotel zijn  hier?
 

Achter de man aanlopend kwamen we bij een huis en hij belde aan. Er kwam een man, Krys, naar buiten en in het Pools werd er het een en ander geluld. Deze man kon een klein beetje engels en nu moesten we achter hem aanlopen, we kwamen bij het huis van zijn ouders, hier mochten we van hem wel onze tent opzetten, in hun tuin, hun net gemaaide gazon.

Krys z'n ouders dachten daar heel anders over, binnen moesten we slapen, ze zouden wel even de slaapbank voor ons opmaken (Het was niet zo dat ze iets anders dan pools spraken).
 

Oma maakte een hele schaal vol met boterhammen, terwijl opa het bed opmaakte, en toen we hem eindelijk leeg hadden maakte ze een nieuwe schaal. En o, wat een heerlijke koffie kon oma zetten, ja, ik weet het, oma's staan altijd bekent om de lekkere dingen die ze kunnen maken. De vrouw en de dochter van Krys kwamen ook en we hebben een heel gezellige avond met z'n allen gehad, veel gelachen, gepraat en elkaar niet altijd begrepen maar dat maakte niks uit.

We kregen van Krys z'n kaartje en wij moesten ook ons adres achter laten. Ik vroeg Krys wat het betekende, wat op het kaartje stond, wat voor beroep had hij? Burgermeester! We zaten dus bij de burgermeester van Grojec.

De volgende morgen kregen we weer van die heerlijke koffie en een grote schaal met broodjes, wat we niet opgegeten hadden, kregen we mee voor de lunch. De burgermeester en z'n dochter kwamen weer langs en de overbuurman kwam kijken en zo werden we uitgezwaaid door de hele meute.

Zo gebeurd er nog eens wat, en ik kan nog wel even doorgaan en houd het al beknopt, we zijn nu drie dagen in Polen, het lijken wel drie weken.

Wat me aan Polen opvalt is niet zozeer armoe, dat gevoel had ik meer in Tsjechië, het ziet er hier best rijk uit. De wegen zijn wel heel slecht, ik kan er soms niet meer tegen, al die slechte wegen, al m'n ingewanden die door m'n lijf geslingerd worden, ik verlang wel naar west Europese wegen.

Gisteren in de bergen kwam je nog wel wat tegen aan armoe, ja wat is armoe, we zagen mensen die hun was in de rivier deden, mensen die met een paard het land aan het omploegen waren en zoals vandaag, dat gemaaid gras allemaal met de hand bijeen wordt geharkt en dan op hopen te drogen wordt gelegd.
 

Gisteren was een fijne dag, we hebben heel wat moeten duwen, vooral Kevin, die haalt het ongeveer tot 10%, ikzelf tot 13%. Vanwege wegafsluitingen moesten we omrijden over hele kleine wegen en dan ga je lekker hard naar beneden en weet je, ik moet de andere kant weer omhoog, hopelijk is het niet zo stijl als dit want dan hebben we een probleem.

Helaas het was net zo stijl, ik moest al snel duwen, als ik maar zorg dat m'n achterwiel gaat stuiteren, dan kan hij vol gas in de eerste versnelling blijven en  spinnend komen we dan wel boven, ik ernaast duwend natuurlijk. Kevins bak wil dat helaas niet en dus moet de motor uit en mag je alleen het gewicht naar boven duwen, dat red je niet!

 

Iedere keer als ik weer een stukje was gevorderd en er was een vlak stuk, parkeerde ik m'n bak, liep weer terug en samen duwden we Kevins bakbrommer weer verder. Maar dat hou je niet vol, kapot ben je na een paar keer, dus hebben we een auto aangehouden en de bestuurder duidelijk gemaakt dat we omhoog gesleept wilden worden, hij deed het, ook al begreep hij niet waarvoor, hij bleef maar vragen of de motor kapot was en wij schudden maar met ons hoofd.

Ondertussen zijn we wel weer wat bijgekomen en zitten in een verschrikkelijk toeristisch oord, waarom het zo toeristisch is hebben we nog niet door, maar ja.

Straks gaan we weer verder, de Tatra's in.

Tot de volgende keer maar weer en denk erom, oogjes dicht en snaveltjes toe.

Kliko de Uil

 
Opava (CZ) Week 3 Terug naar boven

Opava, Maandag 22 augustus

De tijd vliegt, van de week had ik geen idee meer welke dag het nu was, dat is toch een goed vakantie gevoel.

Vrijdag avond zijn we in Opava aangekomen, na een lange dag rijden, we waren vroeg weggegaan en hebben zo'n 200 kilometer gereden, de grootste afstand tot nu toe.

In Opava wonen twee mensen die we kennen, Karin en Jarek, zij hebben een paar jaar in Nederland gewoond vandaar.

 

Vorige week hadden we nieuwe koppelingsplaten besteld en die zijn vanochtend aangekomen, met een gerust hart kunnen we weer verder gaan, dat doen we morgen.

Morgen gaan we naar Polen en daarna naar Slowakije.

Maar goed, waar waren we gebleven de vorige keer, dat lijkt alweer zo lang geleden. In Tsjechië waren we aangekomen na een hoop gedoe, mooi Tsjechië en vriendelijke mensen.
 

Op een dag zat ik op een terrasje in m'n dagboek te schrijven, er kwam een man naar me toe en die begon in het Tsjechisch tegen me te lullen, ik maakte hem duidelijk dat ik geen woord Tsjechisch kan en hij begon in half Duits, half Tsjechisch tegen me aan te lullen.

Waar ging ik heen en wat is dat voor een voertuig en meer van dat soort vragen. Ik vertelde, we gaan naar Ostrava en dan verder naar Slowakije. Ostrava no good! Je moet naar het zuiden, daar zijn de wijnstreken, wine fine.

De eerste dag in Tsjechië hebben we een uistapje gemaakt, we zijn een wandeling gaan maken naar een rotsformatie van kalksteen, erg mooi, het heette zýsáøýýásí braná, als het goed is komen er binnenkort foto’s van op de site. Het was een heel mooie wandeling en onze natte kleren werden door het wandelen weer droog.

Nadat we de vorige keer een verhaal hadden geschreven gingen we op zoek naar een slaapplaats, het was al acht uur geweest en dan word het heel snel donker. We reden maar wat rond totdat ik twee fietsers zag en hen vroeg voor een mooi plekje, gelukkig spraken ze goed engels en het was dus makkelijk communiceren.

Ja, gewoon, vind hier een mooi plekje en zet je tent op, natuurlijk is dat goed, ik weet nog wel een mooi plekje, rijd maar achter ons aan. En dan vraag je of er ergens nog een leuk restaurantje is om wat te eten, we hadden geen zin om te gaan koken. Ja, dat was moeilijk uit te leggen maar goed, rijd maar achter ons aan. Helemaal versTerug naar bovent in het bos, op een heuvel lag een restaurant, de jongens gingen mee voor een biertje en wij vroegen of we dan gewoon hier konden slapen, tussen de bomen, het werd gevraagd aan de serveerster en dat was prima. Wat ook heel leuk is om de menukaart te krijgen, echt totaal geen woord waaruit je iets kunt opmaken dus ik vroeg aan een van de jongens, zoek eens wat lekkers voor me uit, we zien wel en het was heerlijk. Er wordt hier veel forel gegeten en dat heb ik dus ook geprobeerd.

We hebben hier alleen maar door de bergen gereden, zodra we een stukje zuidelijker kwamen vonden we het landschap een beetje saai worden dus meteen weer omhoog, de hele grens met Polen is bergachtig. Het is echt schitterend!
 

Wat te zeggen van het Tsjechische land?  Ik heb al vermeld dat er wel heel veel Skoda's rondrijden, de wegen zijn slecht tot erg slecht en dan ineens heb je een geweldige weg, er zit geen systeem in, het is niet zo dat de meest doorgaande wegen het beste zijn.

Het wegdek wordt wel gerepareerd maar op een andere wijze dan wij het doen, in en om de gaten wordt nieuw asfalt gegooid, soms lukt het niet om het in de gaten te krijgen dus dan heb je eerst een bobbel en daarna een gat, de wegen zijn lappendekens:

 

Erg mooi maar minder om op te rijden! Maar goed, alles went!

Bij een beklimming van een berg reed Kevin voor mij, zo'n 100 meter, we gingen door een haarspeldbocht en vlak na Kevin kwam er een Skoda pickup naar beneden, in de bocht verloor hij wat bagage, een betonmolen, een kruiwagen en nog wat spul, het viel dus precies tussen Kevin en mij in, wat een geluk, ja je ziet wel meer dat ze het niet zo nou nemen met het vastbinden van dingen.

Bij een spoorweg overgang stapte een vrouw uit haar wachters huisje en liep naar de rood/wit geschilderde boomstammen en met de hand draaide zij ze naar beneden. Nadat de boemel voorbij was deed zij ze weer omhoog en we konden verder. Het gaat hier nog heerlijk ouderwets en niet zo heel snel. waarschijnlijk hebben ze ook niet zo'n haast.

Vrijdag zag ik ook een hele mooie, een passagier van een auto had een ladder onder z'n arm, aan de buitenkant van de auto, waarom zou je een imperiaal gebruiken als het ook zo kan.

Als ik zo aan het rijden ben dan wil ik eigenlijk niks anders, gewoon door blijven rijden en weer ergens eten en dan slapen. Alles wat je ziet, de mooie huizen en huisjes, de bouwvallen, de fabrieken, watertjes, bergen en heuvels, de bossen het is allemaal zo fantastisch om daar met je bakbrommer doorheen te rijden, dan bekruipt me de angst dat je zo meteen weer terug moet, je weer in je gewone leven verder moet en je niet alles hebt kunnen onthouden van wat je hebt meegemaakt en hebt gezien.

Donderdag avond vonden we een leegstaand kerkje en hebben daar de nacht doorgebracht, uiteraard was het een erg mooi en rustig plekje. We hebben eerst aan de mensen in de buurt gevraagd of het goed was om daar te gaan slapen maar voor hun was er geen probleem, later kwamen ze nog vragen of we drinkwater nodig hadden, erg aardig. Zo kom je nog eens op een plek waar je anders niet zou komen, het is niet het eerste wat in me opkomt om in een kerk te gaan slapen.
 


En vrijdag dus in Opava aangekomen, Jarek vierde zijn verjaardag, samen met nog twee andere vrienden. Het was een ontzettend leuk feest, ook al verstond je er geen ruk van en was het toch moeilijk communiceren, iedereen praat erg slecht engels, als ze het al spreken, maar we hebben genoten. Het was de volgende dag ook niet afgelopen, toen ik 's ochtends m'n tent uitkwam, werd er meteen een biertje voor me getapt maar daar moet ik 's ochtends juist niet aan denken, doe mij maar koffie.

Bij de derde bak koffie kreeg ik commentaar, dat is niet goed voor je zoveel koffie, dat zal wel, ik weet niet of je derde biertje op dat tijdstip zo goed voor je is maar goed, ieder z'n ding.

De hele dag ging het weer door, gisteren ochtend was het wat rustiger geworden en we gingen allemaal maar eens vroeg naar bed, wat een fantastische tijd!

Groeten Kliko en Kevin

 

 
Liberec (CZ) week 3 Terug naar boven

Liberec 16 augustus

Het was zaterdag, een uur of een toen we weer eens vertrokken vanuit ons luxueuze bungalow van de jeugdherberg. Heerlijk om op een zacht matras te slapen maar we willen verder, op naar Tsjechië.

Op de kaart hadden we gezien dat we een eindje terug zouden moeten rijden om de kortste weg naar Tsjechië te kunnen nemen. De weg liep lekker omhoog, 11procent, het ging prima, 12 of 13 procent haal ik ook nog wel met mijn bak, ja het is een goed beestje en werken wil hij wel.

 

Al gauw verloor ik Kevin uit mijn spiegel maar ja dat gebeurd zo vaak. Ik had wel een voorgevoel dat hij meer problemen zou hebben met die 11 procent dan ikzelf maar bovenaan heb ik toen even op hem gewacht, te vergeefs.

Ja, dan ga je even terug, kijken waar hij is gestrand, gaan we een andere weg nemen of moet ik helpen duwen. Het leek erop dat ik zou moeten helpen duwen, hij was al aardig op weg, naast de bak duwend.
 

Op dat moment reed ik dus naar beneden en moest weer terug omhoog om ergens mijn bak te parkeren op een recht stuk, anders gaat ie gewoon naar beneden. Er kwamen geen auto’s aan en ik draaide maar het was er eigenlijk nog verrekte steil, hij bleef niet op gang. Na heel wat spelen met de koppeling slaagde ik er toch in om op gang te komen maar ik rook koppelingsplaat, dat is niet goed.

Naar boven rijdend merkte ik dat de koppeling slipte bij teveel gas geven maar met rustig aan rijden haalde hij het naar boven. Daar heb ik de bak geparkeerd en ben naar beneden gelopen.

Kevin had ondertussen hulp gekregen van een automobilist, samen waren ze lekker aan het duwen, ik heb toch maar even geholpen. Tijdens het duwen merkte ik op dat Kevin de motor nog lopend had en in  de eerste versnelling had staan, maar dat merkte je niet met duwen, wat trek je daar voor conclusies uit...

juist geen koppeling meer!

Boven aan hebben we eerst even uit staan hijgen. Wat moet je met twee kapotte koppelingen als je maar één paar reserve bij je hebt? Alleen verder was geen optie.

De man die had helpen duwen was weer weg gegaan maar er sTerug naar bovente iemand anders.

Die kende de wat motorzaken in de buurt en belde ze af. We zaten mooi in het verkeerde gedeelte van Duitsland, in het Oosten hadden ze vroeger geen Zündapp dus ook geen onderdelen, als we nu met Simson reden…

Tja, wat te doen. Uit het reserve blok dat we mee hadden hebben we de koppelingsplaten gehaald, dat waren er vier, (dan kom je er nog vier tekort). Allebei de bakbrommers op zijn zij, dan stroomt de olie er niet uit, en de koppelingsplaten eruit halen. Nou, we hadden geluk, allebei twee kapotte platen en dus ieder twee platen over, dat maakt weer vier!

Kevin had het meest zijn best gedaan, er zat geen stukje meer op het aluminium en zelfs dat was gaan stropen, de stalen platen ertussen waren blauw en krom. In ieder geval konden we weer twee setjes maken en na drie uur sleutelen konden de motoren weer gestart worden.

Weet je wat het is, ik ben gewent om elke zaterdag aan Zündappjes te sleutelen, ja en dan is het weer zaterdag, dan moet er toch wat gebeuren.

Nu zijn we iets voorzichtiger geworden, we hebben geleerd dat het toch kapot kan, een aantal keren hebben we dan ook moeten keren en een andere weg nemen. Kevin heeft nu ook een kleiner voortandwieltje erop dus red hij wat meer hellingen.
 

Die dag hebben we, hemelsbreed, 10 kilometer afgelegd want ik merkte opeens dat de as waar de schakelgaffel overheen gaat bijna helemaal in het blok was verdwenen.

Ik durfde niet veel verder meer te rijden, bang dat hij zou verdwijnen en dan in de versnellingsbak zou komen met alle gevolgen van dien.


Bij de eerste camping zijn we gesTerug naar bovent, en de volgende morgen heb is het blok weer open geweest en heb ik het probleem geholpen. Sindsdien lekt hij verschrikkelijk olie, Manus, we kunnen wel een wedstrijdje houden, maar olie is hier niet duur.

Uiteindelijk hebben we zondag middag dan toch de grens met Tsjechië bereikt, natuurlijk was het weer eens gaan regenen want het was al weer bijna twee dagen droog.

Om 16,00 uur waren we bij de grens en wat dacht je, wij werden ertussenuit gepikt en moesten aan de kant, alle papieren wilden ze hebben en dat gingen ze eens even checken. Lukraak werden er mensen tussenuit gehaald en iedereen kreeg na tien minuten zijn papieren weer terug maar bij ons duurde het wel erg lang.

Dan ga je zitten speculeren. Waarom? Kevin dacht vanwege zijn Australisch paspoort, ik dacht vanwege de bakbrommer en die papieren.

Na een uur pakte ik een beetje demonstratief de campingstoel en ging schuin tegenover het hokje zitten wachten en wachten. Het heeft bijna anderhalf uur geduurd en weet je waarvoor? Ze vertelde ons dat vanwege mijn bromfietscertificaat, ze wel even met Nederland moesten bellen en checken of het een geldig ding is. Ik ben het met ze eens, dat ding ziet er niet uit!

Nou ja, wat dagen regen gehad en dan ook af en toe droog maar niet zo droog dat de was er droger van werd. Vanochtend scheen de zon, volgens mij hebben we het nog niet zo warm gehad… Nou ja, de hele tijd dat gezeik over het weer, ik lijk wel een Nederlander.
 

Tsjechië dan, hartstikke leuk, mooi, echt ongelofelijk als je over die kleine weggetjes rijdt, ja die blijven het mooist, leuke kleine huisjes op schitterende plekjes en een lekker rommeltje eromheen.

Je gelooft het misschien niet maar er rijden hier veel Skoda’s echt hééél vééél! Alle types die er ooit gemaakt zijn rijden hier nog, ik denk dat 50 procent van de auto’s een Skoda is. Voor de rest veel Trabantjes en Wartburgs.

Het verschil tussen arm en rijk is best groot, er zijn vast niet heel veel rijken maar als je sommige auto’s ziet, dan zijn ze wel echt rijk, als je weet dat ik al heel erg rijk ben vergeleken met de meeste mensen.

Je hebt het idee in een andere tijd te zijn, kinderen komen lachend en zwaaiend de straat op lopen als je voorbij komt, mensen spreken je aan op straat, je verstaat er geen moer van want bijna niemand spreekt iets behalve Tsjechisch maar je begrijpt dat ze het geweldig vinden en met handen en voeten proberen ze je wat te vertellen en de weg te wijzen.

Het is dus geweldig, gelukkig zijn we net begonnen in dit land en blijven we nog even.

Dit wordt vervolgt.

Groeten van Kevin en Kliko

 
Dresden (D) week 2 Terug naar boven

Dresden 12 augustus 2005

De laatste dagen begin ik echt het gevoel te hebben weg te zijn, het is echt genieten om zoveel kilometers te maken en elke dag te rijden, dat komt natuurlijk ook door het landschap.


Op het moment zijn we dus in Dresden, dat was een van de dingen die we onderweg wilden zien en dat blijkt de moeite waard, het is nog steeds een mooie stad ook al was die 60 jaar geleden aan puin geschoten maar het is hier wel erg toeristisch, het is wel te vergelijken met Amsterdam.
 

Het begint mooier weer te worden, vandaag is de eerste dag dat ik in m' n T-shirt loop, dat werd ook wel eens tijd, het is toch zomer?

Ach, we hebben niks te klagen, het is misschien niet al te mooi weer maar over het algemeen is het droog als we rijden, en regent het 's nachts.

Een aantal dagen geleden hadden we een hele mooie afdaling, 10%, en het was een lekker recht stuk en mooi vlak.


 

Toen heb ik een Terug naar bovensnelheid van 85 km/u gehaald, harder zou nog wel kunnen maar ik durfde niet echt, ik zat namelijk met een voet bij de rem waardoor ik niet twee voeten aan het stuur kon houden maar eigenlijk was er niks aan de hand, hij reed prima, je hebt alleen het gevoel, als er wat gebeurd dan gaat het goed mis.

Je kunt nog steeds heel goed het verschil zien tussen oost en west, op een gegeven moment zei ik tegen Kevin, volgens mij zijn we in het voormalige Oost Duitsland, de wegen zijn slechter, de huizen zijn veelal vervallen en ik zie wat Oost Duitse vrachtauto's, het bleek waar te zijn, we waren in het Oostblok.

Soms denk je, ik zou willen dat we hier 10 jaar eerder waren, dan kon je nog echt het Oostblok gevoel krijgen, nu kun je het af en toe zien omdat je weet dat het hier was.

We nemen veel kleine weggetjes, die zijn gewoon veel leuker, je komt door de kleinste dorpen en ziet de mooiste dingen. Deze weggetjes zijn hier echt heel slecht, vaak nog van kinderkopjes of een twintigtal lagen asfalt.

Het is hartstikke stoer om op een bakbrommer met hardtail te rijden maar, m'n ingewanden zijn totaal door elkaar geschud en af en toe had je het idee dat ze door je mond weer naar buiten zouden komen, erg pijnlijk. Later ben ik gewoon af en toe gaan staan om de klappen met m'n knieën op te vangen.

De volgende dag heb ik de niergordel van Kevin eens geprobeerd en die werkt een stuk beter, dat scheelt wel ff 80%, ik ga een andere kopen!

Doordat we die kleine weggetjes rijden schiet het niet zo op, we hebben nu zo’n  duizend kilometer gereden en zijn dus nu pas bij de grens met Tsjechië maar dat geeft niks want we hebben veel plezier samen en genieten van alles wat we zien en meemaken, ik begin ook erg tot rust te komen!

Maandag regende het weer totdat we ingepakt waren, toen sTerug naar bovente het en hebben de hele weg droog kunnen rijden, toen we in Eschwege even sTerug naar bovente begon het te regenen maar toen zaten we lekker droog op een terrasje koffie te drinken.

Aan het eind van de dag vonden we een mooi plekje aan een meertje om te overnachten. Toen we de tenten hadden opgezet begon het weer te regenen, het heeft toen de hele nacht gehoosd, maar een uur voordat we weer verder trokken sTerug naar bovente het en kwam de zon tevoorschijn. De hele dag hebben we geen spatje regen gehad.

Ik vind het veel leuker om in de voormalige DDR te rijden, je kan ook nog steeds een verschil in mentaliteit merken, het is hier veel gemoedelijker.

De mooie kleine dorpjes, de gigantische leegstand van huizen, fabrieken, stationnetjes  en wat al meer dat maakt het zo mooi. Stel dat je hier over twintig jaar zou komen, dan zou het verschil er niet meer zijn, vergelijk Frankrijk van nu met dat van twintig jaar geleden, ik denk dat het hier hetzelfde vergaat. De mensen hier willen natuurlijk dat het net zo mooi en netjes wordt als in het westen.

Wat mij juist aanspreekt is dat het niet zo netjes is, dat de mensen nog steeds een andere instelling hebben, dat het gemoedelijker is, kijk eens naar de arbeiders hier, het gaat veel trager, ze verdienen waarschijnlijk ook minder maar het lijkt me wel dat ze het meer naar hun zin hebben, moet dat nu allemaal veranderen, is het westen nog steeds een ideaal?
 

In een dorpje waar ik weer eens op Kevin stond te wachten kwam net een mannetje z'n schuur uit met een Simson aan de hand, we maakten een praatje en toen Kwam Kevin eraan.

Het ging natuurlijk over van alles maar vooral over brommers. Hij zei: niet alles in de DDR was goed maar Simson was echt goed (ja, Wout je bent dus niet de enige die dat denkt), hij had twee Simsons staan, eigenlijk allebei hetzelfde.

Ze waren zelfs niet duur en alle onderdelen zijn nog heel gemakkelijk te krijgen.
 

Je staat er verbaasd van hoeveel Simsons hier nog gewoon rijden, als alles is ingeruild voor nieuw westers spul waarom die bromfietsen dan niet, zelfs de jeugd rijdt op Simsons rond.

Dinsdagavond werden nog aangehouden, op een gegeven moment zat er Polizei achter me en ja hoor de blauwe lichten gingen aan dus sTerug naar bovente ik maar even, ze beduiden Kevin ook te sTerug naar bovenpen toen die aankwam rijden en wilden de papierwinkel zien, zoals dat soort lui altijd willen. Ik wilde een foto maken van hun en onze bakbrommers maar dat vonden ze niet goed, het was niet zo dat ze onaardig deden, integendeel, best vriendelijk.
 

Die avond stonden we weer op een camping, het was al donker aan het worden en we hadden nog steeds niets gevonden, dan maar weer een camping, we besloten nog een dag te gaan rijden, dan hadden we zeven dagen achter elkaar gereden en daarna maar een paar dagen rust nemen, eens even wat anders doen, zoals Dresden bezoeken.

Op de kaart zagen we dat er een jeugdherberg moest zijn in Tharandt dus besloten we daarheen te gaan rijden, dat was volgens de kaart ook nog een mooi gebied.

Woensdagochtend was het zonnig maar toen we alles gepakt hadden begon het weer eens te druppelen maar het zette niet door.
De hele dag hebben we aardig weer gehad en ik hoef het niet ,meer te zeggen maar ik ben er vol van, het was weer een erg mooie rit over al die kleine weggetjes.

Onderweg was er een bordje eieren en aardappels te koop, die waren nodig en ook hadden we al besloten dat bij een boer te gaan halen, dus gingen we in de een richting boerderij.
 

De boerin was een beetje argwanend toen ik het erf opliep maar toen ze onze bakbrommers zag riep ze naar haar man en zoon erbij, "moeten jullie eens kijken", die boeren zijn erg moeilijk te verstaan, zal wel dialect zijn.

"Hoeveel eieren en aardappels willen jullie hebben" vroeg de boerin, "doe maar tien eieren en twee kilo aardappels". Dat kon niet, tien kilo aardappels was de kleinste hoeveelheid die ze hadden, we maakten haar duidelijk dat we niet zoveel mee wilden nemen, voor het gewicht. De boer ging toen naar de schuur en haalde daar een kleine zak vandaan, rolde hem wat over het gras zodat de meeste droge aarde eraf zou gaan en vroeg toen twee Euro voor de aardappels en de eieren.

Die avond begon de regen weer en drijfnat kwamen we bij de jeugd herberg aan, het was er uitgestorven dus dat zat wel goed. De eigenaar kwam naar buiten en we vertelden dat we onderdak zochten. Hij keek een beetje beteuterd en zei dat ze helemaal vol zaten, er zou zo een bus  met Noren komen en die hadden de hele herberg afgehuurd.
 

Dat is wat, sta je daar, helemaal ingesteld van hier gaan we lekker in een bed slapen en dan zijn ze vol. Hij wilde ons niet meteen wegsturen maar vroeg ons binnen te komen, misschien gebruiken die Noren niet alle kamers en willen ze er wel een afstaan aan jullie. Er zijn ook een aantal bungalows, eentje is nog leeg maar is gereserveerd, die mensen kunnen elk moment komen.

In de eetzaal kregen we koffie aangeboden en we praatten wat. In ieder geval konden we onze tent hier wel ergens opzetten maar dat idee vond Olli niks in dit weer. De telefoon ging en we merkten op uit het gesprek dat de mensen van de bungalow afzegden, wat een geluk of is dat toeval?

Nu hebben we dus heerlijk een huisje voor onszelf met een heerlijk bed, dat is wel lekker na die rot matrasjes, ik ben nu eenmaal een luxepaard.

Morgen gaan we weer verder, op naar Tsjechië.

Tot de volgende keer,

 

Kliko

 

 
Kassel (D) week 1 Terug naar boven

Dag allemaal,

Het is zondag 7 augustus 2005, de plaats is Kassel, Duitsland.

Wat is het toch fijn om op de bakbrommer te zijn, zeker als het mooi weer is, maar daar ontbreekt het op het moment aan. De laatste dagen hebben we in de regen gereden, dat is best jammer want we reden door Sauerland en het is hier echt schitterend maar in de regen en met een helm op (tegen de regen) kan je toch minder genieten van wat je om je heen ziet.
 

Vandaag stonden we op en het regende  maar toen we eenmaal weggingen sTerug naar bovente
het regenen, alleen toen we onderweg op een parkeerplaats gingen lunchen begon het te regenen. Ach we hebben nu al zoveel water over ons heen gehad dat het ons niet meer zoveel doet.

Onderweg hebben we nog wel wat moeten sleutelen, de kinderziektes uit Kevin's bakbrommer halen, zoals gisteren bijvoorbeeld.

 

 

Kevin moest hard op de rem staan en het rempedaal verboog, dan rijden we door de "bergen", het gaat soms hard naar beneden, dan moet die rem het wel doen!

Het was zaterdag middag, alles gesloten en van dorp naar dorp gingen we op zoek naar een lasapparaat. Uiteindelijk was er een garage waar we bij het woonhuis aanbelden en iemand open deed, hij had een lasapparaat en dat mocht ik wel even gebruiken. Ik heb toen het pedaal even goed getest door er een beetje op te springen en dat hield het dus had ik er wel weer vertrouwen in.

Voor de rest waren er steeds wat kleine dingetjes maar vandaag hebben we dan doorgereden. Tot nu toe was ik altijd gewend om alleen te rijden, als je met z'n tweeën bent dan sTerug naar boven je vaak af en toe heb je het idee dat je niet vooruit komt. Stel je voor dat je met 5 bakbrommers weg gaat!
 

De eerste dag hebben we een kilometer of 120 gereden en het was een "mooie" dag, het regende niet. Tijdens de koffiepause kregen we bezoek van de polizei, we konden ze tevreden stellen met de pakketten papieren die we  voor dat soort doeleinden bij ons hebben.

Een van de twee smerissen vond onze voertuigen wel interessant, zeker dat er een Zündapp blok onder zit, hij dacht dat er wel een Ks 80 blok onder past. We hebben hem toen uitgelegt dat het een bromfiets is en dat dat in Nederland niet mag.

Na een minuut of twintig gingen ze weer verder, hij vroeg nog wel even of we in Nederland geen helm op moeten, dan hoeft dat in Duitsland ook niet was wat hij ons vertelde.
Aan het einde van de dag hebben we een mooi plekje onder de bomen gevonden.

De volgende dag begon het om een uur of drie te regenen, ondanks dat alles goed ingepakt zit, inklusief onszelf word er toch wel het een en ander nat, m'n tanktas bleek niet zo waterdicht als dat ik verwacht had.

Op een gegeven moment had de bak van Kevin bijna geen trek kracht meer, ja daar sta je dan, sleutelen, maar wat is het, je maakt de carburateur schoon, dat is het niet, je kijkt of de ontsteking nog op tijd staat, zou de zuigerveer dan gebroken zijn? Dan maar de cilinder eraf halen maar de
zuigerveer was nog prima en alles zag er goed uit. Soms sta je voor een raadsel!

Uiteindelijk kwamen we erachter dat het door het luchtfilter kwam. Op een of andere manier werkte het luchfilter ineens tegen. Dan maar zonder verder... dat kan ook.

Waar gaan we slapen? We kozen maar voor een camping, we hadden geen zin om te zoeken naar een leuk plekje, gewoon tent opzetten en een douche kunnen nemen. Dit was bij Amecke.

Gisteren was het droog toen we wakker werden maar voordat we eenmaal weg reden was het middag en begon het weer lekker te regenen, toen hebben we de hele tijd, dat was eigenlijk niet zo lang, in de regen gereden.
 

We zijn tot aan Winterberg gekomen, erg mooi daar, er was ook een hele mooie beklimming, naar 800 meter, een half uur in z'n twee gereden.

Maar oh wat was het koud daarboven, meteen maar weer naar een camping gegaan en dat was een goeie, met verwarmede wc ruimtes, vloerverwarming!

Je hoefde niet eens te gaan douchen om warm te worden, je kon gewoon op de plee gaan zitten, dat hebben we thuis niet eens!


Het was er leuk, leuke lui, in de zomer is het een mountainbike gebied dus allemaal fietsers daar op de camping.

Vanmorgen regende het en we hebben nat in moeten pakken, ik ben benieuwd hoe het verder gaat, ik hoop toch nog op een beetje zomer, ach ik ben niet veeleisend, gewoon wat minder regen zou al leuk  zijn.

Tot de volgende keer,

Kliko

 

 
Het vertrek
week 1
Terug naar boven

Het is nu donderdag 4 augustus 2005, Over een uurtje gaan we dan eindelijk vertrekken, het weer is ons gezind, het is aardig mooi weer, zon en wat wolken.

Het eerste plan was om maandag te vertrekken maar ja zoals zo vaak lopen dingen uit en kom je tijd te kort dus besloten we woensdag als de dag te maken. De bakbrommer van Kevin liep vrijdag voor het eerst, na maanden werken. We hebben zaterdag wat rondgereden en hij deed het
goed, nog wat laatste reserveonderdelen gehaald bij Zündapp Harry en toen was het tijd voor Kevin om naar Amsterdam te gaan en z'n spullen op te halen, dat was dan op zondag.
 

Dinsdag kwam hij weer naar Dieren toe maar, o jee hij moest uitwijken voor een paar fietsers, dat was bij Naarden, raakte van de weg en parkeerde z'n nieuwe bak tegen een mooie boom.

Ja, elk begin is moeilijk!

Kevin belde me dat z'n bak aan flinters lag en natuurlijk wilde ik dat niet geloven, ik dacht, hij neemt me in de zeik! Na drie keer hetzelfde verhaal moest ik het toch wel geloven.
 

We zijn toen met de auto en aanhanger naar Naarden gereden (Peter bedankt!) en hebben daar de brokstukken opgeraapt, niet van Kevin zelf gelukkig.

Toen we het frame oppakten merkten we dat de stuurinrichting een beetje raar deed en al gauw zagen we dat het frame gescheurd was, hij stond bijna op breken.


Nou ja, gisteren zijn we dus de hele dag bezig geweest om het weer te verhelpen, een nieuwe bak en het frame weer gelast, het bleek een zwakke plek te zijn geweest en die zou sowieso gebroken zijn dus liever hier dan ergens tijdens een afdaling in de Tatra.......

Nu is dan eindelijk de tijd aangebroken om op weg te gaan, weg van hier, op naar het onbekende.

Tot de volgende keer,


Kliko

 

 
De voorbereiding   Terug naar boven

Op maandag 1 augustus gaan wij met twee bakbrommers op reis naar het oosten. Wij zijn, Kevin en Kliko, Kevin rijdt op een Apollo en ik rijd op een Huisman.

Ons reisdoel is niet een land maar we willen een paar landen gaan aandoen, als eerste moeten we door Duitsland en daarna gaan we naar Polen, Tsjechië en Slowakije.

Als we daarna nog zin en tijd hebben willen we ook nog even naar Hongarije, ja, als je toch in de buurt bent, en misschien dan via Oostenrijk weer terug.
 

We gaan gewoon lekker wat kilometers vreten en de bakbrommer eens wat
laten zien, er is meer op de wereld dan het platte Nederland.

De bakbrommer zal het wel fijn vinden om er eens tussenuit te kunnen, wij
in ieder geval wel.
 

 

Het Tatra gebergte, in het noorden van Slowakije, op de grens met Polen, is een plek waar we graag heen willen, eens een keer goed de bergen in met de bak, een extra, kleiner, voortandwieltje mee en dan zullen wij die bergen eens gaan bedwingen.


Uiteraard nemen we wat extra onderdelen mee want je weet maar nooit maar echte problemen verwacht ik niet.
 

Het is de bedoeling dat we een dagboek gaan bijhouden en dat af en toe wat op de site zetten zodat jullie kunnen meegenieten van de avonturen die wij meemaken.

Dus kijk van tijd tot tijd op de site en beleef het mee.

We hebben een week of zes uitgetrokken voor deze reis en hopen toch minstens eens in de week wat te schrijven voor op de site.


Jullie horen van ons,

Kevin en Kliko.

 

© copyright 2005 - 2024 bakbrommers.nl | Disclaimer | Contact | Sitemap | design wizzo