|
Nieuws
Nog geen nieuws beschikbaar. |
|
Bep en Koen naar Australie
Bakbrommer reis Australië |
|
Aftrap - Phana - Puszta - Nikjup - Ekisehir
|
Koen en Bep beleefden op de bakbrommer een avontuurlijke reis naar Australië. Ze hielden ons op de hoogte van hun belevenissen op hun reis.
Ben jij ook van plan om een mooie reis te maken op de driewieler? Laat het ons weten! kliko@bakbrommers.nl
|

|
Ekisehir 18-10-2007 |
|
Terug naar boven |
Op het moment van schrijven zitte we in EskiÅŸehir. Een middelgrote stad in het midden van Turkije. De afgelopen dagen zijn we in Ankara geweest. De oplettende lezer zal doorhebben dat dit de verkeerde kant op is, maar daarover later meer. |
Nadat we een paar dagen geluierd hebben aan de Burgaarse kust, zijn we naar turkije gereden. Wederom een relatief makkelijke grensovergang.T duurt natuurlijk wel wat langer als je de EU uitgaat en je moet opeens betalen, maar veel vriendelijk lachen zorgt ervoor dat we zonder controle door mogen.
Wel krijgen we een stempel in ons paspoort die er voor zorgt dat we het land niet mogen verlaten zonder het meegebrachte voertuig. Over de grens slaan we ons kamp op naast het eerste bosje wat we zien.
De volgende ochtend worden we wakker gezongen door de imam van het dichtsbijzijnde dorp..... ow ja de ezan.... dit dagelijks gebed voor moslims schalt 5 x per dag over het hele land. In elk dorp staan 1 of meerdere moskeeen waar een imam dus 5x per dag zijn longen uit zijn lijf schreeuwt om ons te vertellen dat hoe groot god wel niet is en dat mohammed toch echt zijn profeet is. Vreemde gewaarwording.
|
|
Dan op naar Istanbul. Als we aankomen belanden we midden in de de spits en dat blijkt chaos te zijn hier... Stel je voor een driebaans weg, een voor de ene kant een voor de andere kant en de middelste die iedereen naar gelang mag gebruiken!! Als we even verwilderd om ons heen staan te kijken worden we aangesproken door de broer van een lokale fietsenmaker.. Hij nodıgt ons uit voor een kop thee en wil ons de weg naar een camping wijzen.. Terloops laat hij zijn zelfgebouwde 6 persoons tandem zien. De camping waar we naartoe gebracht worden blijkt een autoparkeerplaats te zijn.. Bedankt meneer, maar we zoeken nog even verder... 10 minuten later door de choas van Istanbul breekt de as waarom ons rempedaal beweegt. Toeval wil dat dit praktisch voor de deur van een lasser gebeurt... Meteen worden we geholpen en binnen anderhalf uur kunnen we weer verder. Inmiddels word het later en zijn we min of meer verdwaald.. Dan maar naar het eerste hotel wat we tegenkomen. Dit blijkt een hotel te zijn met muziek in de lift.. Dat zien we dan ook terug in de prijs.. We slapen wel erg lekker.
|
|
De volgende dag kunnen we eindelijk over de Bosphourus en Azie in. We zoeken onze weg door Idioot verkeer (waarom toetert iedereen terwijl we vast staan en nergens heen kunnen?) en vinden de de brug naar Azie. Eenmaal over de brug staan we voor een slagboom waar we een speciale pas voor nodig hebben. Met 20 auto´s achter ons. Gelukkig wil de man achter ons ons wel mee smokkelen. Hij kijkt er wel onnodig boos bij, het leek ons wel grappig. Dan zitten we op een snelweg en komen onze meerdere cc's wel erg van pas.
In 4 dagen rijden we naar Ankara. Ondertussen slapen we ın de tuin van een restaurant, gaan we tot ruim 1400 meter hoogte om een camping op te zoeken en komen er zo achter dat een blok dan echt minder power heeft. Sputteren valt gelukkig mee. Ook spotten we bakbrommers, zwenkbakken en om een of andere reden hebben ze allemaal een achterwiel dat scheef staat.. Helaas hebben we geen foto kunnen maken.
|
Dan Ankara, het verkeer hier is in ieder geval net zo´n gekte en het voelt zo nu en dan toch wat onverantwoordelijk om hier met een bakbrommer doorheen te rijden (sorry pa en ma), maar t geeft ook wel een adrenaline rush. (en jaja wij hebben ook een toeter)
Door eerder opgedane contacten ontmoeten we Ayfar. T blijkt erg leuk te zijn om een local te kennen in een grote stad. Ze laat ons de stad zien en vrienden van haar nemen ons mee uit. Ook regelt ze onderdak voor ons. Hoewel iedereen blijft herhalen dat Istanbul een veel leukere stad is, maakt ankara op ons een betere indruk. Misschien komt dat ook door een joıntje in een park met de locale homoscene.
Het is hier trouwens wel volledig geaccepteerd voor hetero mannen om arm in arm te lopen maar voor homo´s nog lang niet...
Na Ankara slapen we 1 nacht in t wild en zien we een wilde schildpad.. nou ja wild.. hij liep wel vrij rond.
Nu zitten we in Eskisehir wat eigenlijk de verkeerde kant op is en dat behoeft waarschijnlijk wat uitleg. Met wat gemengde gevoelens hebben we besloten om onze bak in Bulgarije bij een vriend op te slaan en de reis met het openbaar vervoer voort te zetten. Om er een niet te groot drama van te maken zal ik de redenen even snel omsommen
|


|
1 Tijd.. Als we op tijd in Australie willen zijn (Bep haar zus gaat trouwen 5 januari), moeten we ongeveer 300 km per dag gaan rijden en das niet fijn.
2 Geld. Willen we de bak door Iran krijgen moeten we een borgsom van 5000 euro betalen, helaas zijn wij niet zo rijk. En ook hier zouden we de bak niet achter mogen laten, op laste van een boete.
3 Regels. Het blijkt erg lastig om een verzekering voor een bakbrommer voor Iran te krijgen. Waarschijnlijk zou dit na wat smeken aan de grens wel lukken, maar wij willlen dit risico niet nemen. Wegens tijd en omdat we het land niet mogen verlaten zonder ons spook.
Voor ons vertrek hadden we gehoopt dat deze regels voor 50cc voertuigen minder of niet van toepassing zouden zijn.... maar dat blijkt naiviteit, men is hier ook niet vies van een gezonde dosis bureacratie.
Voor ons was dit wel een lastige beslissing, maar gelukkig hoeven we de bak niet op te geven. Wel betekent dit dat het wat onzinnig wordt om nog voor bakbrommers.nl te schrijven uiteraard. Als we weer in Bulgarije aangekomen schrijven we wel graag nog een afsluitende...
|
|
Nikjup 09-09-2007 |
|
Terug naar boven |
Helaas kunnen Koen en Bep dit keer geen foto’s mee sturen maar het verhaal is heel mooi.
Kliko
|
Zo inmiddels zijn we bijna Europa uit. Als het goed is rijden we morgen over de Turkse grens en treden we voor het eerst buiten de veilige Europese Unie. De afgelopen 2 landen (Roemenie en Bulgarije) lijken trouwens heel blij te zijn met hun recente toetreden tot de EU. In elk klein dorp hangt de nationale vlag fier naast een EU vlag. Zouden daar alle Europese subsidies naartoe gaan?..
Over naar onze reis. Het laatste stuk Hongarije is snel en soepel verlopen 1 nacht in de plaats Szeged geslapen en snel over de grens. Wederom hadden we een makkelijke grensovergang. Dan Roemenie...
Eerste plaats waar we overnachten is Timisoara. Chaotische drukke stad. Opvalland is dat de Roemeense taal beïnvloed is door de Romeinen, na 2 Slavische talen (Tsjechië en Slowakije) en een taal die nergens op lijkt (Hongaars) kunnen we opeens veel meer lezen en begrijpen. Toch profijt van mijn geleerde Latijn en Frans... Verder zitten op dit moment vooral de lijmsnuivende kinderen achterin de bus en chique toeristische winkels in mijn herinnering. Snel weer verder...
Via contacten opgedaan in permalot (zie eerdere verslagen) hebben we een adres gekregen in Stanciova. Een dorpje op het platteland. We komen er na een trage rit over gravelwegen, gelukkig zijn de lokale kinderen behulpzaam en wijzen ons de weg naar Paul.
Paul is een man die in dit dorp een "eco"-initiatief begonnen is. Sinds 5 jaar heeft de ERA (Ecotopia Romania Association)http://ecotopia.ngo.ro/ een pand in dit dorp van waaruit ze de lokale bevolking proberen te betrekken bij milieu en maatschappij vriendelijke projecten. Een mooi voorbeeld vond ik het green-messengers plan. Oude fietsen opknappen en deze uitlenen aan de jeugd om boodschappen van ouderen in het ene dorp aan ouderen in het andere dorp te brengen.
Wij kunnen een paar nachten in dit pand slapen, als enige. Paul woont ergens anders in het dorp en wij zijn de enige bezoekers. Mooi gevoel om even een huis te hebben op het platteland van Roemenie.
Als situatieschets: Vrij rondlopende ganzen, paarden en kalkoenen (ze schijnen zelf de weg naar hun eigenaar te weten!) Gemoedelijke bevolking die er op staat een rituele dans met je uit te voeren in de kroeg en ja, als je genoeg drinkt doe je t ook nog. En kinderen die hun ogen uitkijken naar de bak. Dit valt trouwens overal op, waar we door kleinere dorpjes rijden beginnen mensen spontaan te schreeuwen en zwaaien. We voelen ons haast beroemd.
De volgende dagen rijden we langs de Donau op de grens van Servië, slapen we 1 nacht onder een brug langs een spoorweg en maken we vooral veel kilometers. Veel mensen hier verplaatsen zich met paard en wagen en we komen er achter dat paarden niet van bakbrommers houden, ze schikken nogal eens.
Dan de grens met Bulgarije, bij Bechet. Een grens met een veerboot.
Gelukkig passen we nog net op een laadklep van de boot (waarom zou die ook dicht moeten), die verder werkelijk volgepropt is met vrachtwagens. Een chauffeur laat een foto zien van een zelfgebouwde bakbrommer-achtige. Min of meer de voorkant van een puch, een vrachtwagen stoel en de achterkant van een kleine auto. Tof ding!
Bulgarije lijkt meteen een stuk armer en de wegen zijn een stuk slechter. Dit breekt Spook (onze bak) ook op na 2 dagen.
Op een stuk typisch Bulgaarse weg begeven de bladveren het. Mooie crash, gelukkig zelf geen schade, maar we kunnen zo niet verder natuurlijk. Dan maar duim omhoog en hopen op hulp. Voor de zekerheid hebben we de meeste essentiële spullen ingepakt, want we weten niet waar we terecht gaan komen. Hulp komt uit onverwachte hoek, na 10 minuten stopt er een patserige Bulgaar in een dikke Mercedes met Jezus en Maria op t dashboard (gezien de manier waarop hij rijd gaat hij ze ook snel ontmoeten).
Hoe vervelend de man ook is hij brengt ons supersnel naar een hotel in Levski en stelt ons voor aan Vili. Vili blijkt een kleine garage te hebben en vooral heel veel mensen te kennen. Binnen 2 dagen is de bak naar een werkplaats gebracht is er 1 bladveer gelast (ja... dat kan) is er een nieuwe gemaakt en zijn de banden tussendoor ook nog even vervangen.
We zien een prachtige ambachtelijke oude werkplaats, waar een 72 jarige man de hele dag niets anders doet dan bladveren smeden en overheerlijke druiven uit zijn tuin eten.
Wat een hulp kan je krijgen van mensen die je niet kent, bovendien vragen ze er nagenoeg geen geld voor, je moet er haast op aandringen.
Voor we het goed en wel beseffen zijn we weer op weg, terwijl we met de gedachte speelden de bak achter te laten.
Volgens onze Lonely Planet gids is er in de plaats Veliko Tarnovo een mooi pas gerenoveerde camping... tja volgens de Lonely Planet wel.... Na wat rondrijden in deze te toeristische stad trekken we de aandacht van Bert, Bert is een 60 jarige Engelsman die in het nabijgelegen Nikjup woont, bij wie we een paar dagen kunnen slapen. Als omschrijving komt een kruising tussen Don Quichotte en de professor uit back to the future het dichtsbij.
Vanaf het moment dat we hem ontmoeten tot het moment dat we 3 dagen later weg gaan praat hij bijna non-stop. Over zijn katten, zijn honden, de vele tegenslagen in zijn vroegere leven, hoe zigeuners hem nu oplichten, maar vooral over zijn eigen gebouwde windturbine. Hij is 15 jaar lang bezig geweest met het ontwikkelen van de, naar eigen zeggen, meest efficiënte vorm van energie opwekken uit wind. Hij heeft dan ook een hekel aan moderne windfarms, die niet genoeg opbrengen in verhouding tot de kosten. We gaan hem proberen te helpen met het aan de man brengen van zijn uitvinding.
Nu zitten we dus bijna in Turkije. We zitten aan de westkust van de Zwarte Zee en dit voelt als een belangrijk punt in de reis... bijna Europa uit… Tot later...
|
De Puszta 21-08-2007 |
|
Terug naar boven |
De Puszta. 21 Augustus, 2007
Wij zitten nu in het vijfde land – Hongarije – van ons reis. Een korte resumé van de afgelopen tijd, vrijwel zeker niet volledig en waarschijnlijk ook niet geheel chronologisch.
|
|
Duitsland achter ons gelaten. We zijn de laatste nacht het land uitgeschreeuwd door werkelijk krijsende wilde zwijnen. Althans waarschijnlijk waren t zwijnen, je weet t niet hè met die Duitsers.. En via een lange afdaling een warm Tsjechië binnen gereden.
|
|
Dan een aantal mooie plekkies in Tsjechië en Slowakije (ach t was ooit toch 1 land dus kunnen we ze ook wel samen bespreken nietwaar)
We hebben we een ecodorp initiatief in Bousov bezocht (voor de kenners van de Tsjechische topografie, dicht bij Olomoucwww.permalot.cz).
Hier hebben we geleerd dat je wonderbaarlijk mooie en goed huizen kunt bouwen door strobalen op elkaar te stapelen en te plamuren met modder (min of meer).
We hebben hier ook bij geholpen en daardoor hebben we gratis eten (alles bio jaja) en onderdak gekregen voor een dag of 5. Wel een niezende kleine kat in ons bed, maar ach. (Jaja hij is wel lief...) Helaas hebben we ook hier een lasser op moeten zoeken (vergeef me het Tsjechische woord ervoor), omdat de Oost-Duitse collega zijn vak niet verstond. Deze keer werd er gelukkig wel goed werk geleverd. Ophanging extra versterkt en afgebroken uitlaatbouten gefikst. (tiewraps en ijzerdraad als uitlaat ophanging is niet ideaal...)
|
|
Wat wild gekampeerd hier en daar, of dat nu voor of na de grens was geen idee. In ieder geval was er ergens ook een grensovergang. Veel gelach, wat gebeld of dat nu wel mocht zo’n ding, maar vrij soepel Slowakije binnen.
Meteen regen..... en meer regen....
Was niet prettig, maar we hebben wel geleerd dat als het genoeg regent een powerfilter het begeeft. Gelukkig hebben we genoeg macguiver gekeken en hadden we schuurspons, ijzerdraad en pvc buis bij ons.
Opgedroogd op een Slowaakse camping en doorgereden naar Zajezjova. Voor de kaartlezers een klein dorp dicht bij Zvolen. Een aantal jaar geleden hebben een groep idealistische mensen dit toentertijd vrijwel leeggelopen dorp bevolkt en zijn hier een ecodorp begonnen (www.zajezka.sk). Wij hebben hier op het gastenverblijf sekier geslapen, wat helemaal gerund wordt door de gasten zelf. Er zijn geen vaste bewoners in dit verblijf, langer dan 10 maanden, geen leidinggevenden, eigenlijk geen regels en toch wordt alles gedaan. Koken, hout hakken, schoonmaken etc... Als je meehelpt kun je slapen en eten voor ruim 1 Euro. Mooi bewijs dat anarchie werkt!
|
|
Dan de grens met hongarije... t wordt steeds makkelijker. Als we hadden gewild hadden we de bak vol met verdovende middelen kunnen laden.
Weer wat (wild)gekampeerd, een hele dag door Boedapest gereden en nu zitten we op de Puszta, “de grote vlakte” in Hongarije. Warm, plat en stoffig. We verblijven nu voor de derde dag op een Tanya. Een kleine lemen soort boerderij die alleen bereikbaar is via lokale zandwegen, en wij hebben geen noppenband...
Deze Tanya wordt sinds 2 jaar bewoond door een vriendelijke Nederlandse dame en haar dochter (hallo Annemieke en Nathalie). Er worden hier o.a. workshops gegeven en het is een soort campingboerderij (www.droomexpres.nl). We werken wat voor eten en hangen wat in een thermaal bad. Aparte omgeving hier, mooi stil en ontzettend mooi onweer. Mooie rit gemaakt ’s nachts op de bak; hemelverlichtende bliksemschichten rondom (hier zijn geen lantaarnpalen), geen regen en amper donder..
Gelukkig nog niet het Hongaarse woord voor lasser hoeven opzoeken. Het enige euvel zover hier is een kwijtgeraakte sleutel.
|
|
Morgen rijden we verder ... op naar Roemenië.. wildkamperen wordt wat lastiger waarschijnlijk.. er schijnen nog wilde beren te zijn.. en daar zijn krijsende Duitse varkens niks bij.....
|
Pahna 29-07-2007 |
|
Terug naar boven |
|
Afdalen. We zijn nu bijna een week onderweg en wat me het meest opgevallen is aan het rijden is het afdalen op de bak.
Voor mensen die hun bak alleen in het vlakke Nederland bereden hebben, voor mij was het een openbaring. Koppeling in en met een vaart tussen de 50 en 80 km/ u naar beneden glijden. Bochten goed aansnijden en alles wat je hoeft te doen is een beetje bijremmen op de motor (mooie honda’s, toch kliko?).
Hoe hard we precies rijden weet ik niet, het eerste van alles dat het gaat begeven is de teller. Maar als we hard hadden willen rijden hadden we niet met een bakbrommer moeten gaan.
|
De manier van reizen bevalt erg goed, je hebt tijd om alles te zien en komt toch nog ergens. We zitten nu dus in Pahna, driekwart van de reis door Duitsland zit er op.
Om globaal een idee te geven van de afgelegde weg: Coesfeld, Hamm, Korbach, Fritzlar, Eisenach, Erfurt en nu in de buurt van Zeitz Het heeft ons op mooie plekken gebracht, waarvan voor mij de meest gedenkwaardige Buchenwald is op de zgn. Etterberg.
Wij dachten een onschuldige berg gevonden te hebben om ons kamp op te slaan. Wel een beetje vreemde naam etterberg maar ach.... Prachtige plek, mooie vervuilde lucht boven Erfurt (foto) en een heerlijke stille nachtrust.
Volgende ochtend vroeg op en een weer verder. Misschien deed de naam Buchenwald menigeen al een bel rinkelen, maar ons werd het die ochtend pas duidelijk.
De Etterberg blijkt een voormalig Nazi vernietigingskamp te zijn, 100 meter naast onze “prachtige” plek blijkt een ss-hoofdkwartier te hebben gezeten.
|
 |
En niet veel verder op een weg die om redenen die zich laten raden de bijnaam Blussstrasse (bloedstraat) gekregen heeft.
Hmm dat zet toch wel vraagtekens bij het mooie uitzicht en de dromen die je die nacht had...
|
Onze bak heeft inmiddels de naam Spook gekregen, zie hier waarom. Daar slapen we dus ook op.
Deze blijkt toepasselijk, veel Duitsers kijken alsof ze geesten zien wanneer we langsrijden. Erg vermakelijk.
We hadden ook seksuele toespelingen kunnen in de naam kunnen opnemen, want “geil” (vies Duits accent wanneer het uitgesproken wordt) is ons ook al meerdere keren nageroepen.
Spook heeft het redelijk goed gehouden, ons bami blok loopt prima. 14% hellingen willen nog in z’n 2 en hij remt goed. (thnx kliko!)
Echter de eerste serieuze problemen zijn we zojuist tegen gekomen.We hebben scheuren in de ophanging ontdekt...
Voor de zekerheid maar de eerste camping opgezocht en op zoek naar een lasser (weet iemand het Duitse woord voor lasser?)
WEBMASTER: Lassen: Schweißen, verschweißen |
 |
Waarschijnlijk worden de reparaties morgen gedaan. Voor de zekerheid maken we ook een extra steun voor de cilinder, in de hoop dat er wat minder trilt. We zullen jullie op de hoogte houden...
gegroet
zie hier ook hoe snel Koen zich aan past aan Duitsland
|
|
Aftrap (NL) 03-07-2007 |
|
Terug naar boven |
Dinsdag 3 juli 2007
23:26 het regent buiten, en ik zou graag in een tentje op de bakbrommer liggen. Als wij volgens onze plannen hadden kunnen leven zouden wij nu ongeveer onderweg zijn – met onderweg bedoel ik dus dat we Nederland hadden verlaten...
Nou, misschien was het naïef van ons om te verwachten dat wij als ‘bakbrommer virgins’ zo makkelijk met ons net verbouwde bakkie weg zouden rijden... goede oefening voor later...
Misschien moet ik even uitleggen wie wij zijn en wat wij eigenlijk van plan zijn...
Wij zijn Koen en Bep, en wij willen met onze lieve bakkie (apollo uit ’72 met vierkante buis... fotos komen hopelijk snel) richting australie gaan rijden... jajaja, er zit zee tussen, dus... het idee is zo ver mogelijk te komen met de bak over land. Wij zijn door familie etiketten verplicht om bij Beppy’s thuis te zijn voor een huwelijk van d’r zus eind december, in de plaats Riana in de zuidelijkste deelstaat van Australië, Tasmanie. Jaja, daar zit weer zee tussen.
|
Wij gaan richting India, eerst langs familie van ons in Nederland (even afscheid nemen), dan via de landen Duitsland, Tsjechië, Slowakije, Hongarije, Roemenie, Bulgarije, Turkije, Iran, Pakistan, India... tot slot het liefst met een boot/schip naar Australië!
Zoals ik had gezegd hebben wij dus nu al bakbrommerpech... wij hadden een Ducar (namaak Honda 4-taktje) blok gekocht om mee te rijden (prettiger aan de oren en zuiniger dan 2-takt). maar na niet meer dan 100km rijden, misschien 70, ontwikkelde er een tik... omdat wij weinig ervaring hebben, en omdat wij erg ver ermee willen rijden toch het blok maar uit elkaar.
Een bevriende monteur, Bob, van motorfix.nl, heeft uiteindelijk, na flink gepuzzel, ontdekt dat er kleine speling was op de krukas.
De gaten in het carter waren te groot uitgefreesd. Het blok warmde op, metalen zetten uit (een meer dan de andere) en er kwam speling op de lagers en dus de krukas.
|
|
Als gevolg liep de zuigerstang tegen iets aan en tikte dus... een fabrieksfout dus die alleen maar erger zou worden... hmmm Chinees hé! Gelukkig kwam het nu aan het licht en niet over een paar honderd km.
Maar we hadden het blok nieuw gekocht, dus.. gelukkig door garantie krijgen wij een vervangend blok - een Lifan. Hopelijk is ie wat beter gebouwd... hij heeft in ieder geval wel een andere tandwielas - en dat is klote want wij hebben een motor achterwiel en dito ketting dus moesten wij dit tandwiel zelf maken (binnenkant Honda tandwiel, buitenkant motortandwiel en aan elkaar gebakken). Uiteraard weer even wachten op degene die dit voor ons wil doen.
Meer afwachten dus... en de bak staat 30 km van ons af, en wij in Groningen (het oude RKZ voor wie het kent) kunnen dus niet veel meer dan in de algemene kamer van onze oude afdeling de laatste dingetjes (meestal bureaucratisch) afmaken, en de regen uitwachten....
|
|